MAŚCIUCH POLSKI

Pochodzenie:

Początek XVIII wieku, Małopolska z centrum hodowlanym we Lwowie. Ze względu na umiejętność koziołkowania w czasie lotu zwany był dawniej „purclem” lub „polskim kozłem”.

Wrażenie ogólne:

Elegancki, szlachetny, mały gołąb o dumnej i pełnej wdzięku postawie. Z dużym temperamentem, lecz ufny i łagodny. Figura jego jest proporcjonalna, zwarta, z wypiętą piersią, prosto i wysoko noszoną szyją. Urody dodaje gołębiowi kostkowa głowa oraz perłowe oko o żywym spojrzeniu, otoczone jasną, wyrazistą brwią.

Wzorzec: cechy rasowości.

Głowa:	Mała, kostkowa, czoło szerokie, strome, wysokie. Górna część głowy (ciemię) spłaszczona z nieznacznym wklęśnięciem utworzonym przez lekko wyczuwalny guz potyliczny i dwa oczne. Luki pomiędzy guzami powinny być dobrze wypełnione mięśniami. Wszystkie krawędzie łagodnie zaokrąglone. Są odmiany gładkogłowe i z koronką. U czubatych koronka powinna być półkolista, wysoko osadzona i dobrze przylegająca do głowy, brzeg koronki winien sięgać szczytu głowy.
Oczy:	Gałka oczna duża, okrągła, lekko wypukła. Tęczówka koloru perłowego.
Brwi:	Wyraziste, koloru cielistego, równomiernie okalające oczy, o delikatnej strukturze, szerokie, sięgające szczytu głowy, lecz niezachodzące na ciemię głowy
Dziób:	Krótki, gruby, szeroki u nasady, tępo zakończony, koloru cielistego, wstawiony nieznacznie ukośnie w dół, krawędź górnej szczęki dzioba tworzy z czołem kąt rozwarty. Właściwe osadzenie dzioba jest bardzo ważne. Woskówki drobne, dobrze przylegające.
Szyja:	Krótka, przy głowie cienka, proporcjonalna, okrągła, prosto noszona, mocno osadzona, szeroka u nasady proporcjonalnie zwęża się ku głowie.
Pierś:	Szeroka, wypukła, zaokrąglona, uniesiona.
Plecy:	Krótkie, umiarkowanie szerokie, opadające lekko wraz z linią ogona.

Skrzydła:	Krótkie, mocne, dobrze zwarte, leżą na ogonie, nie sięgają końca ogona.
Ogon:	Zwarty, opadający z linią pleców, nieco dłuższy niż lotki, nie dotyka
	podłoża.
Nogi:	Krótkie, proporcjonalne do budowy figury, czerwone, o delikatnym
	kośćcu, skoki nieopierzone, pazurki jasne, uda częściowo schowane w piórach podbrzusza.
Upierzenie:	Obfite, dobrze przylegające.

Rodzaje kolorów:

Czarne, czerwone, żółte, białe, kawowe. Biało – czarne, czerwone, żółte, kawowe.

Kolor i rysunek:

Jednobarwne: czarne, czerwone, żółte, białe, kawowe. Barwa powinna być jednolita i intensywna z metalicznym połyskiem na szyi i częściowo piersi.

1. Białotarczowe: tzw oficery – czarne, czerwone, żółte z białymi tarczami skrzydeł.

2. Białolote: podstawowa barwa czarna, czerwona, żółta lub kawowa, lotki pierwszego rzędu białe.

3. Pstrokate: tzw moretele – Podstawowa barwa czarna, czerwona lub żółta. Na głowie i szyi nakrapiane małymi białymi piórkami.

Duże błędy:

Głowa z wąskim, pochyłym lub niskim czołem. Brak kostkowego układu głowy. Ciemię wypukłe. Dziób cienki, długi lub spiczasty i pod złym kątem wstawiony (osadzony). Dziób krzywy lub z prześwitem pomiędzy szczękami. Duże woskówki, czerwona, różowa, wąska, mięsista lub ziarnista brew. Szyja nieproporcjonalna do budowy ptaka ( zbyt cienka, długa lub krótka i gruba). Pierś wąska, mało wysunięta. Wąskie, długie plecy. Opuszczone lub „przystawione” skrzydła. Ogon szeroki lub daszkowaty. Wysokie nogi, opierzone skoki. Wadliwy rysunek lub kolor upierzenia.

Uwagi do oceny:

Głowa z ewentualną koronką – dziób i jego wstawienie – oczy, brew i ich kolor – szyja – figura budowy – nogi – kolor i rysunek – wygląd ogólny.

Grupa IX Lotne

Obrączka numer 7

Wydanie 2006