Rasa Szek Polski została wyhodowana w drugiej połowie XIX wieku przez pasjonatów hodowli z południowo-wschodniej Polski. W pierwszej połowie XX wieku, hodowcy z okolic Lwowa przyczynili się do uszlachetnienia tej rasy. Choć pochodzi z określonego regionu, obecnie szek polski jest hodowany w różnych częściach Polski. Są to gołębie, które zależnie od swojego ubarwienia nazywane są szekami czy staluchami.
Ogólna charakterystyka szek polskiego:
Szek polski charakteryzuje się drobną, ale zwartą budową. Posiada niewielką, ale urokliwą główkę z wysokim czolem. Jego dziób jest krótki, ale solidny, a jasne oczy są otoczone szeroką brwią. Kiedy patrzy, robi to z żywiołowym zainteresowaniem, a podczas chodzenia, prawie stępuje na końcach palców, co nadaje mu zalotną postawę.
Wzorzec hodowli szek polskiego:
- Głowa: Kostkowata, lekko umięśniona struktura z wyraźnymi uwypukleniami. Główne cechy to szerokie, strome czoło i widoczne wklęśnięcie ciemienia. Wszystkie odmiany barwne mają gładką głowę.
- Oczy: Duże, wypukłe z białą tęczówką.
- Brew: Szeroka i drobnoziarnista, która zmienia kolor w zależności od upierzenia gołębia.
- Dziób: Krótki i mocny, kształt klinowy. Barwa dzioba zależy od koloru piór.
- Szyja: O średniej długości, noszona prosto, zwężająca się ku górze.
- Pierś: Zaokrąglona, lekko uniesiona.
- Plecy: Krótkie z lekko opadającą linią.
- Skrzydła: Przylegające do ciała, z lotkami kończącymi się przed ogonem.
- Ogon: Krótki, opadający równo z linią pleców.
- Nogi: Średnio niskie, z czerwonymi, nieopierzonymi skokami.
- Upierzenie: Dobrze przylegające, choć niezbyt gęste.
Barwy i rysunki szek polskiego:
Obejmuje różne kolory, takie jak biały, czarny, czerwony, kawowy czy żółty. Istnieją różne odmiany, takie jak szek motylkowy, motyl ciemny, szek ciemny, szymel, jednobarwny czy staluch, które różnią się charakterystycznymi cechami upierzenia i barwami.
Powszechne błędy hodowli:
Należy unikać gołębi z wąskim, niskim czołem, zbyt długą lub grubą szyją, obwisłymi skrzydłami, białymi lotkami i sterówkami (z wyjątkiem białych odmian), czy z pazurkami niezgodnymi z kolorem dzioba. Ważna jest też zgodność rysunku i koloru z wzorcem.
Podsumowanie:
Podczas oceny hodowli szek polskiego, zwraca się uwagę na kształt głowy, dziób, oczy, budowę ciała, rysunek oraz ogólny wygląd gołębia. Znajomość wzorca tej hodowli jest kluczowa dla utrzymania jakości rasy.
Rozkwit Hodowli: Jak Szek Polski Stał Się Symbolem Polskiej Tradycji Gołębiej.
Szek polski, choć wyhodowany w konkretnych regionach Polski, szybko zdobył uznanie w całym kraju dzięki swoim niepowtarzalnym cechom i elegancji. Ta wyjątkowa rasa gołębia stała się symbolem polskiej tradycji hodowlanej, przyciągając hodowców z różnych zakątków świata. Ich charakterystyczna postawa i kolorystyka stały się źródłem dumy dla wielu pasjonatów tej dziedziny.
Szek Polski: Połączenie Elegancji i Dziedzictwa w Świecie Gołębi.
Gołąb, który potrafi połączyć elegancję z dziedzictwem, jest rzadko spotykany. Szek polski, z jego zalotną postawą i różnorodnością barw, jest doskonałym przykładem takiej kombinacji. Hodowcy na przestrzeni lat doskonalili jego cechy, dbając jednocześnie o zachowanie autentyczności tej rasy, co uczyniło go jednym z najbardziej pożądanych gołębi na świecie.
Od Południowo-Wschodniej Polski do Światowej Sławy: Historia i Wzorzec Hodowli Szek Polskiego.
Wzrost popularności szek polskiego jest niczym fascynująca podróż od jego skromnych początków w południowo-wschodniej Polsce do globalnego uznania. Historia tej rasy jest dowodem na to, jak pasja, zaangażowanie i ciężka praca mogą przekształcić lokalną hodowlę w międzynarodowy fenomen. Dziś szek polski jest nie tylko wzorcem hodowli, ale również żywym symbolem polskiego dziedzictwa.
